Door Anoniem: Poehee wat een lange post was dat weer, 17:56 Anoniem.
? ten behoeve van welk betoog?
Het lijkt me niet abnormaal dat op een foto met copyright dit ook nog eens extra wordt aangegeven.
Ik heb dat tenminste herhaaldelijk gezien. Ze hoeven dat niet te doen, standaard zit er al copyright op tenzij anders aangegeven, maar omdat Nederlanders maar raak kopieëren helpt men ze zodoende een beetje.
Je kan daar dus niet aan zien of pvv wel of niet licentierechten ervoor heeft betaald.
Als "copyright" er los bij staat, waarschijnlijk wel, als "copyright" in de foto is opgenomen, weet je het niet.
Zie het nut niet van dit deel dus laat het voor wat het is.
Flauwekul onderscheid
Wat deze blogger heeft gedaan is hooguit toegestaan bij beroepsjournalisten.
Het gaat niet om het diploma, vraag me af wanneer je journalist bent (moet je ergens lid van zijn dan?) en bepaalt dat dan de kwaliteit van je schrijven.
Of moet je betaald zijn om professioneel te zijn, ook al zon lulkoek.
Stuk is bij bnn vara als column opgenomen en dus als redactioneel interessant genoeg ingeschat je daarmee van voldoende journalistiek niveau. Ook geen stukje van twee alinea's.
Zullen we het qua kwaliteit even leggen naast dat wat de andere 'creatieveling produceert', vast onder het mom professioneel te zijn? Sla het even over want een onzindiscussie om de kern van de zaak te vermijden.
Foute boel
De blogger had de foto beter meteen kunnen blurren, omdat ie van ondergeschikt belang is.
Onzin, sterker nog, dat was hem mogelijk kwalijker genomen.
Nogmaals, de columnist heeft een pvv-werk geciteerd, namelijk een politieke flyer die tot iets oproept, namelijk in maatschappelijk verzet komen.
Het gebruikte en betwiste fotobeeld ondersteund de tekst en is dus essentieel voor dit 'kunstwerk' (kunstwerk in de zin van ontwerp/ nieuw creatief maaksel bestaande uit diverse elementen), daar kan je niet zomaar in gaan blurren want dat zou in strijd zijn met het citaatrecht dat stelt dat je geen zaken uit hun verband mag rukken / geen onrecht doen aan de context.
Had de citeerder dat gedaan dan had de 'pvv-ontwerper' juridisch op de bres kunnen springen (mi. terechter zelfs) dat zijn kunstwerk / boodschap was aangetast (!).
De flyer moest dus zelfs wel in haar geheel getoond worden.
Dan wat jij maar niet wil begrijpen.
De foto is onderdeel van een nieuw werk, je kan je copyrightclaim niet tot in het eeuwige door laten werken als het ook maar ergens in een nieuw werk onderdeel van uitmaakt.
Die discussie is er ooit gevoerd in de muziek industrie, al was dat van een andere orde (ging om gebruik van korte fragmenten).
Dit betreft iets anders, iedereen kan aanvoelen, alleen jij dus niet, dat er grenzen zijn aan claims wanneer een werk onderdeel uitmaakt van een nieuw werk (eerder gehint met droste effect maar niet opgepikt).
In stapjes bijvoorbeeld hier
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/08/24/omgekeerd-seksisme-bestaat-niet-12662862-a1571007In dit artikel wordt een reclame besproken.
Er word een foto gepubliceerd uit een reclame campagne plat en direct met naamsvermelding.
Denk je dat de fotograaf hiervoor betaald is?
Zou kunnen, maar misschien ook wel niet.
Wat nou als de nrc ervoor gekozen had een foto uit een straatbeeld te nemen van een abri, niet 100% in beeld maar met straatomgeving erbij.
Had de fotograaf van de reclame dan ook weer recht op een vergoeding?
Er schijnen wel rekensommetjes te zijn van 10 of 25? %.
En als je nou een foto maakt van een bladen kiosk, moeten dan alle fotografe van alle covers weer vergoed worden?
Hier nog een voorbeeld van een kranten artikel, gaat over kinderwagen ontwerpers en ook nog reclame erover, kan je meteen dan de ontwerper va de reclame en dan ook nog apart de fotograaf van de reclame foto gaan betalen, omdat je inhoudelijk schrijft over de inhoud van de openbare reclame?
Tel het aantal betrokken partijen, factureren maar aan instagram, de nrc en niet te vergeten de schrijver van het artikel?
https://www.nrc.nl/nieuws/2015/07/29/ik-ren-liever-naakt-met-mijn-kinderen-a1495551Denk niet (gelukkig niet) dat het zo werkt.
Want als het wel zo zou werken dan zou de kritische pers het zwaar krijgen.
Zou het kunnen dat dan vooral kritische bladen met kritische columnisten worden overladen met stapels nota's van makers die ineens nogeenkeerdubbelop voor het werk betaald willen hebben?
Waar houdt dat op?
Ik geloof er dus niets van dat in dit geval een claim kan worden neergelegd omdat de foto onderdeel uitmaakt van een ander artistiek werk.
Als ik een foto maak van een mooie auto zou het kunnen dat ik moet betalen aan de fabrikant (?) maar toch zeker niet aan alle ontwerpers nog een keer apart die de speciale velgen, die speciale kleur, de binnenbekleding en de artistieke antenne hebben ontworpen, laats staan dat je weer aan de 4th party leveranciers en ontwerpers rechthebbenden mag betalen die weer de onderdelen voor die onderdelen hebben geleverd.
Dat werd bedoeld met het Droste Effect, een beeld in een beeld in een beeld in een beeld,... Of een recht in een recht in een recht in een recht in een recht,....
Dan kan je wel ophouden met het maken van foto's in de openbare ruimte en überhaupt met het publiceren van niet abstract beeld. In onze cultuur is alles om ons heen vormgegeven en rust dan op alles auteursrecht.
Ik ben geen rechter maar denk niet dat het zo werkt dat je maar lukraak kan gaan lopen factureren, het geciteerde beeld was onderdeel van een ander artistiek politiek maatschappelijk werk.
Dat werk en niet de originele aparte foto was onderwerp van een journalistiek stuk, het citaat van de hele flyer diende ter illustratie van de inhoud en was geen illustratie voor het mooi of om er geld mee te verdienen.
Het citaat was volledig functioneel als aanleiding van een politieke campagne van de pvv die het met deze flyer initieerde.
Het stuk is minder functioneel zonder het beeldcitaat omdat je daarmee een deel mist van de besproken realiteit.
Omdat de geclaimde foto een onderdeel (!) is van een nieuw werk denk ik daarom ook dat je andere aangedragen artikellinks niet van toepassing zijn.
Als de fotograaf schade heeft geleden moet ze bij de pvv zijn die heeft het beeld verwerkt in een nieuw beeld (dat is een nieuw product) en gebruikt voor een publieke campagne.
Maar het is natuurlijk makkelijker om op 1 persoon af te gaan ergens achteraan in de rij dan om de pvv aan te pakken.
Ten niet nader gespecificeerde overvloede zit ik zogezegd dicht bij dit beeldende praktijk-onderwerp-vuur dus ik ben in principe en uit principe zeker voor een goede werking van auteursrecht, maar mijn eksteroog en verdere alles zegt gevoelsmatig dat er van de geprobeerde insteek geen spat klopt, maar het is de rechter die dat uiteindelijk bepaalt op basis van 'de regeltjes'.
Wie het onderste uit de kan wil, krijgt de deksel op zijn neus.
Wat mij betreft is dat niet de schrijver van het artikel, al is schrijven over de pvv niet zonder risico, dat werd hier meteen al weer duidelijk.