Daar draai je de logica om. Er moet niet in de arbeidsvoorwaarden staan dat de baas voor de hulpmiddelen zorgt om hem daartoe te verplichten, er moet in de arbeidsvoorwaarden staan dat de werknemer ervoor zorgt om de werknemer daartoe te verplichten.
Dat is geen logica. Indien de werkgever niet de juiste hulpmiddelen verschaft, dan is dat zijn eigen probleem. Dit hoeft niet vastgelegd te worden in een arbeidscontract. Indien de werkgever salaris wil betalen, zonder dat hij de werknemer in staat stelt in ruil daarvoor effectief zijn werk te kunnen doen, dan gaat het om een domme werkgever.
Dus als het niet in je arbeidsvoorwaarden staat dat je een smartphone van de baas moet krijgen, en het ook niet gebruikelijk is in de bedrijfstak waar je werkt, wat is er dan zo onredelijk aan dat je bepaalde zaken via een app gaat ontvangen ipv op papier via je brievenbus.
Dat is eveneens geen logica. Als er in jouw contract niet staat dat de werkgever een tafel, stoel en PC voor je regelt op kantoor, schaf je dit dan zelf aan, en neem je het mee ? Werkgever is verantwoordelijk voor de voorzieningen.
Hij mag best vragen of je zaken op een app kunt ontvangen. Maar wat nou indien hij een Android App maakt, en je hebt een iPhone ? Wat indien je, zoals sommige mensen, een oud toestel hebt, waar geen apps op kunnen draaien ?
Wat indien je besluit helemaal geen mobiel te willen, en je zegt je abbo op ? Wat indien het toestel kapot gaat, en de werknemer kan of wil deze niet meteen repareren ? Wat indien het toestel door een betalingsachterstand van de werknemer tijdelijk wordt afgesloten ?
De werkgever moet er rekening mee houden dat hij de werkgever op dit gebied wel zaken kan vragen, op vrijwillige basis, maar tegelijkertijd niet kan dwingen. Hij gaat niet over de vraag of je een smartphone hebt, wat voor smartphone je hebt, en welke applicaties daarop moeten draaien.